"Nadzy wśród wilków". Dziecko w walizce [RECENZJA]

Rok 1944, obóz koncentracyjny w Buchenwaldzie. W przywiezionej przez Żyda Zachariasza Jankowskiego z getta z Polski walizce więźniowie znajdują ukryte… 3-letnie dziecko! Wbrew wszystkiemu postanawiają uratować je i ukrywają w baraku. Niemcy przegrywają już niemal na wszystkich frontach, do obozu zbliżają się Amerykanie i wśród nazistów powoli wybucha panika, objawiająca się wzrostem terroru i restrykcjami w obozie. Na domiar złego wiadomość o ukrywanym dziecku wychodzi na jaw…

To ekranizacja powieści Bruno Apitza z 1958 roku, zawierającej dość dużo wątków autobiograficznych – autor był więźniem w Buchenwaldzie. Książka była już wcześniej ekranizowana w 1963 roku (produkcja NRD), wówczas w rolach głównych pojawiło się kilka polskich nazwisk (Bolesław Płotnicki, Zygmunt Malanowicz), zagrał również w niej sam autor powieści. Obraz Philippa Kadelbacha jest produkcją telewizyjną, bez wielkich nazwisk w obsadzie, ale zrobioną bardzo rzetelnie i wielokrotnie nagradzaną na festiwalach na całym świecie. Otrzymaliśmy trzymającą w napięciu do samego finału opowieść o próbach zachowania przy życiu małego dziecka w miejscu, które nawet dla dorosłych jest piekłem. Dlaczego tak angażują się, ryzykując własne życie dla z pozoru beznadziejnej sprawy? Chłopak staje się symbolem oporu, nadziei, wiary w człowieka i w człowieczeństwo.

Poruszająca tematyka uzupełniona jest o obszerny motyw obozowej konspiracji: w obozie w Buchenwaldzie więźniowie przygotowują bunt, który ma wybuchnąć w momencie, kiedy uznają, że amerykańskie oddziały są już dostatecznie blisko. To oczywiście podkręca napięcie, ale i pokazuje kulisy autentycznych obozowych spisków.

„Nadzy wśród wilków” należy pochwalić za dobre, wiarygodne kreacje aktorskie i doskonałe wizualne oddanie realiów obozowych. Skromny w sumie film, który potrafi autentycznie poruszyć i porwać widza.

Beata Cielecka