"Omen". Jeden z najlepszych horrorów w historii kina [RECENZJA]

Szóstej godziny, szóstego dnia, szóstego miesiąca w Rzymie rodzi się chłopiec, który ma dziwne znamię w kształcie trzech szóstek. Jego matka umiera przy porodzie. Chwilę później w tym samym szpitalu umiera nowo narodzony syn ambasadora USA Roberta Thorna (Gregory Peck). Mężczyzna nie wie, jak ma przekazać tę straszną wiadomość swej żonie Katherine (Lee Remick). Za namową miejscowego księdza decyduje się więc adoptować w tajemnicy chłopca ze znamieniem. W ten sposób Damien, bo takie dziecko dostaje imię, staje się członkiem jednej z najbardziej wpływowych i szanowanych rodzin w Ameryce. Kilka lat później ma miejsce seria straszliwych wypadków, a Damien zawsze jest w pobliżu. Z czasem Robert Thorn orientuje się, że jego adoptowany syn jest potomkiem Szatana...

Dziś kino straszy widzów na wiele często bardzo wyrafinowanych sposobów. Jednak na przełomie lat 60. i 70. XX w. właściwie tylko trzy filmy wzbudzały prawdziwy strach: „Dziecko Rosemary” (1968) Romana Polańskiego, „Egzorcysta” (1973) Williama Friedkina i właśnie „Omen”. Te trzy satanistyczne horrory odwołują się do Biblii, wskazując tym samym quasi racjonalne źródła swoich inspiracji. Jednocześnie zarówno „Dziecko...”, jak i „Omen” nie wskazują niczego wprost, operują za to sugestią i niedopowiedzeniem. To niezwykle perfidna metoda pozostawiająca wiele miejsca wyobraźni widza, niejako zmuszająca go do „zapełniania” pustych miejsc i samodzielnego wyciągania wniosków – oczywiście takich, jakie są na rękę realizatorom filmu. Dlatego o różnych tandetnych horrorach zalewających ekran litrami posoki szybko się zapomina, a film Richarda Donnera po 35 latach wciąż budzi emocje.

Piotr Radecki

"Omen"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV