T-Mobile Nowe Horyzonty 2017. Kino Protestu nową sekcją na festiwalu [ZDJĘCIA]

W epoce gwałtownych nacjonalistycznych zwrotów i cichych antyliberalnych rewolt (Brexit), którym towarzyszy fala największych od lat demonstracji - by wymienić tylko polskie i amerykańskie marsze kobiet, wielkie antyrządowe manifestacje w Bukareszcie czy Sao Paulo, czy też studenckie bunty we Francji i RPA; chcemy przyjrzeć się związkom Kina i polityki. Kina i terroru. Kina i protestu. Zadać pytanie o to, na czym naprawdę polega rewolucyjny potencjał filmowego medium i kiedy rzeczywiście kamera staje się narzędziem walki – mówi Małgorzata Sadowska, kuratorka sekcji KINO PROTESTU.

Jakie filmy zostaną w niej zaprezentowane? Dzieła kinowych rewolucjonistów, radykałów formy i gestu, w tym Masao Adachiego, któremu słowo ”Akcja!” kojarzyło się z partyzanckim wezwaniem do działania. Reżyser nie tylko filmował w latach 70. działania Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, ale zamienił kamerę na karabin i wstąpił w szeregi uchodzącej za organizację terrorystyczną Japońskiej Czerwonej Armii, by w Libanie walczyć po stronie LFWP. Nakręcony po przeszło trzydziestu latach milczenia "Prisoner/Terrorist" (Yûheisha – Terorisuto, 2007), którego bohater wzorowany jest na postaci Kôzô Okamoto, odpowiedzialnego między innymi za masakrę na lotnisku w Tel Avivie w 1972 roku; to rozliczenie z tamtym okresem życia.

Kino buntuje się nie tylko przeciwko zjawiskom politycznym i ideologiom, nie zgadza się także z powszechną komercjalizacją sztuki, walczy o prawo do autorskiej wizji. Jak wybitny kanadyjski dokumentalista Sylvain L'Espérance, który w trwającym aż 285 minut "Pokonać noc" (Combat au bout de la nuit, 2017) ucieka się do siły poezji, aby oddać ożywczą moc przebudzenia odruchów solidarności, jaką przyniósł ekonomiczny i polityczny kryzys w Grecji. Podobnie Mary Jirmanus Saba w nagrodzonym nagrodą FIPRESCI na ostatnim Berlinale "Uczucie silniejsze niż miłość" (Shu'our akbar min el hob, 2017), wracając do zapomnianych strajków w libańskich fabrykach tytoniu i czekolady, przywołuje rewolucyjnego ducha kina lat 70., zastanawiając się nad wywrotowym potencjałem współczesnego kina.

W obrębie samego kina znaleźć możemy ruchy kontestacyjne – kolektywy artystyczne, które ponad kult autorstwa przedkładały potrzebę solidarnego współdziałania. Jednym z ważniejszych przykładów takiej kolektywnej twórczości jest film "Daleko od Wietnamu" (Loin du Vietnam, 1967 - film pokażemy w odrestaurowanej wersji) – wybitny, silny, spójny wielogłos, klasyczny przykład kina zaangażowanego, nawet propagandowego; dzieło siedmiorga reżyserów: Agnès Vardy, Jean-Luca Godarda, Chrisa Markera, Alaina Resnaisa, Williama Kleina, Jorisa Ivensa, Claude’a Lelouche’a. Wraz z tym seansem przywołamy pytania o to, na ile kino może wpływać na rzeczywistość, a także o granice artystycznych kompromisów dokonywanych w imię ideowej jednomyślności.

Potencjał twórczego kolektywu testować będziemy za sprawą przygotowywanych przy okazji festiwalu warsztatów. Sekcja KINO PROTESTU jest bowiem dla nas pretekstem, by zaprosić naszych widzów do dzielenia się z nami własnymi emocjami, doświadczeniami, frustracjami i gniewem. Chcemy włączyć was do współtworzenia tegorocznej odsłony wydarzenia - jego identyfikacji wizualnej. Pod okiem Kobasa Laksy, artysty sztuk wizualnych, mistrza kolażu, powstaną plakaty promujące 17. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty.