"Gra o tron" sezon 7. odcinek 7. Finał na miarę serialu wszech czasów? Nie tym razem! [KOMENTARZ]

7 sezon "Gry o tron" to przede wszystkim zawrotne tempo narracji, które okazało się pierwszym gwoździem do trumny serialu HBO. Twórcy zerwali więc z dotychczasową formułą, zlekceważyli pojęcie czasu i odległości, przyzwolili na interakcje rodem z pospolitego hollywoodzkiego romansidła (Jon-Daenerys), ale i zmarnowali potencjał kilku ciekawych bohaterów na rzecz, no właśnie czego? Efektownego zakończenia serialu? Finałowy odcinek 7. sezonu był więc szansą na ponowne wkupienie się w łaski wiernych fanów i scenariuszowe dopasowanie do poprzednich sześciu finałów "Gry o tron". Czy twórcom udała się ta sztuka i wrócili odcinkiem "Wilk i Smok" na właściwe tory?

Finały "Gry o tron" mają tendencję — z pewnymi wyjątkami — do bycia swoistą pauzą, oddzielającą widzów od wydarzeń z poprzedniego odcinka. Tak było choćby z finałem 1. sezonu, który poprzedzał odcinek śmierci Neda Starka, czy w przypadku 3. sezonu (po Krwawych Godach). To dla widzów i bohaterów moment oddechu, szansa na podliczenie strat i podsumowania nowej rzeczywistości. Ostatnia wizyta w Westeros w tym roku przypomina — w pewien sposób — finał 6. sezonu, który namieszał nawet bardziej niż przedostatni epizod. Niestety dzisiejszy odcinek zrobił to w dość przewidywalnych punktach.

W finale 7. sezonu "Gry o tron" zadebiutowała nowa lokacja – Dragonpit, w której doszło do spotkania najważniejszych bohaterów serialu HBO. Pertraktacje z udziałem Cersei, Tyriona, Jona i Daenerys wypadły jednak dość blado, bo oprócz sekwencji z rozpędzonym w stronę Cersei umarlakiem nie wydarzyło się nic, co byłoby godne zapamiętania. Aż dziw, że w ruinach legendarnego miejsca nie zmieściło się nic więcej prócz kilku, nieznaczących rozmów. Wątek w Królewskiej Przystani nabiera rumieńców nieco później, kiedy dochodzi do spotkania sam na sam Tyriona z siostrą. Napięcie między nimi jest dość oczywiste, ale twórcy nie omieszkali jeszcze przypomnieć widzom, dlaczego rodzeństwo pała do siebie taką nienawiścią. Jest więc dużo rzygania Cersei o zamordowanym ojcu i dzieciach, padają też obietnice, które jak nie trudno się domyślić, pozostaną bez pokrycia. Spotkanie na szczycie to najbardziej przegadana sekwencja w 7. sezonie "Gry o tron", którą twórcy udowadniają jedynie, że bez książkowego pierwowzoru nie są w stanie wykrzesać z tych bohaterów czegoś więcej.

Długo czekaliśmy na rozwój akcji w Winterfell, no ale w końcu się doczekaliśmy. Czy jest jednak ktoś, kogo śmierć Littlefingera zaskoczyła? Czy wątek na Północy od momentu pojawienia się w rodzinnych stronach Aryi, nie zmierzał z wolna właśnie w tym kierunku? Siostry górą można by rzec po finale 7. sezonu serialu "Gra o tron", choć właściwie to rodzeństwo, bo nie da się ukryć, że bez wszechwiedzącego Brana, Starkówny nie poradziłyby sobie z przebiegłym lordem. Sekwencja podstępnego procesu Beilisha jest dla mnie satysfakcjonująca, ta kanalia i tak nie zasłużyła na nic więcej.

O prawdziwym pochodzeniu Jona Snowa w "Grze o tron" już się nasłuchaliśmy, ale dowodów na jego targaryeńskość nigdy za wiele. Twórcy nie omieszkali kolejny raz potwierdzić słuszność fanowskiej teorii, dzięki czemu zobaczyliśmy króciutki fragment retrospekcji ukazującej moment zaślubin Rhaegara z Lyanną. Rozmowa Tarly'ego z Branem wypada jednak dość zabawnie, czekam na kompilację -ouu w wykonaniu Sama. Istotnym elementem tego wątku jest jednak zaprzeczenie teorii, według której prawdziwe imię Jona powinno brzmieć Jaehaerys. Jak się jednak okazało, syn Lyanny Stark i Rhaegara Targaryena nazywa się tak naprawdę Aegon i nigdy nie był bękartem. Jest dziedzicem Żelaznego Tronu. Warto zwrócić uwagę, że pochodzenie Jona to chyba jedyny wątek, w którym twórcy unikają skrótowości. Naprawdę doceniam konsekwencję, ale budowanie napięcia wokół tematu, który od poprzedniego sezonu można uznać za coś oczywistego, jest dla mnie czymś niedorzecznym. A to wszystko kosztem kilku innych wątków, które na rzecz przedłużenia #hype na prawdziwe pochodzenie Jona, wypatroszono z emocji i logiki.

Jak już jesteśmy przy Jonie, to tylko ten słynny hasztag #epicboatsexscene stracił na znaczeniu. Mina Tyriona tylko to potwierdza. Czyżby karzeł planował zdradzić Matkę Smoków? Jest jednak nadzieja, że w 8. sezonie zobaczymy "Grę o tron" z prawdziwego zdarzenia.

Finałowy epizod 7. sezonu to także wydarzenia na Murze, który ostatecznie upadł, a Biali Wędrowcy przeszli na drugą stronę. Pod względem rozmachu i efektowności wątek ten wypadł naprawdę satysfakcjonująco. Scenom tym nie można odmówić klimatu, są chyba najmocniejszym punktem finału 7. sezonu "Gry o tron", ale też potwierdzają coś, o czym mówiło się już od dawna, dlatego efekt wow odnosi się bardziej do poziomu realizatorskiego tej sekwencji aniżeli samego upadku Muru. Mam jednak drobny problem ze smokiem ziejący... niebieskim ogniem. Czy nie powinien on mrozić swym oddechem?

Finał 7. sezonu serialu "Gra o tron" niby trzymał w napięciu, jednak pozostawił po sobie pewne rozczarowanie. Szybkie tempo byłoby akceptowalne, gdyby nie to, że zaburzono nim rytm wcześniejszych sezonów. Fabuła, jeśli już ruszała naprzód, to w dość przewidywalnych punktach. Gdyby nie słabe otwarcie odcinka, naprawdę można byłoby zaliczyć ten epizod do udanych, a tak rekordowy czas antenowy nie został moim zdaniem rozsądnie rozdysponowany. Trudno więc nazwać mi 7. odcinek finałem na miarę serialu wszech czasów. Mam jednak ogromną nadzieję, że ostatni, 8. sezon "Gry o tron" zmyje niechlubną sławę, jaką pozostawi po sobie 7. sezon, a scenarzyści będą potrafili nas jeszcze czymś zaskoczyć.

Adriana Słowik

"Grę o tron"