„Rzeczy niezbędne” [RECENZJA]. Brawurowa rola Katarzyny Warnke i koncert niejednoznaczności

ZOBACZ ZDJĘCIA Z FILMU

„RZECZY NIEZBĘDNE” RECENZJA

Muszę być szczery; gdy patrzy się na zwiastun „Rzeczy niezbędnych”, to trudno spodziewać się dobrego filmu. Trailer jest nużący i w żaden sposób nie zachęca do seansu. Niech was to nie wystraszy, bo „Rzeczy niezbędne” to jeden z najciekawszych filmów, jakie prezentowane są podczas 49. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Można sobie tylko zadawać pytanie, czemu ta produkcja znalazła się w pobocznym Konkursie Perspektywy, a nie Konkursie Głównym...

Kamila Tarabura umie w kino i emocje. W ubiegłym roku jej serial „Absolutni debiutanci” okazał się - zdaniem wielu - jedną z najciekawszych produkcji Netflix, ale już wcześniej, w swoich krótkich metrażach, pokazywała, że umie opowiadać, ma pomysły i rękę do aktorów. Popatrzmy sobie na jej krótką fabułę z 2020 roku pt. „Chodźmy w noc”. Przecież ten film aż kipiał od emocji!

Podobnie jest z pełnometrażowym debiutem Tarabury, jednak z tą różnicą, że o ile „Chodźmy w noc” wręcz krzyczało do widza, tak „Rzeczy niezbędne” przerażająco milczą w momentach, w których powinno się otworzyć usta. Tarabura, razem z Katarzyną Warnke, wzięła na warsztat reportaż Katarzyny Surmiak-Domańskiej pt. „Mokradełko”, opowiadający historię Halszki Opfer, jak sama nazwa wskazuje, ofiary, która napisała książkę o tym, jak przez lata była seksualnie wykorzystywana przez ojca, przy braku jakiejkolwiek reakcji ze strony matki. Reportaż skupia się na spotkaniu córki z rodzicielką oraz reporterką, która staje się uczestniczką tych wydarzeń.

Jak wyznaje Katarzyna Warnke, prace nad scenariuszem trwały kilka lat. I to widać. Tak samo jak to, że Warnke postać Roksany napisała z myślą o sobie, właściwie na ekranie stając się nią w pełni. To ofiara, która wykracza poza społeczne rozumienie tego pojęcia; jest jednocześnie naiwna i dziecinna, jak i agresywna oraz seksualnie niewyżyta. Warnke daje widzom prawdziwy popis swoich umiejętności; podejrzewam, że charakterystyczna biała sukienka zostanie zapamiętana na długo, tak samo jak scena tańca topless, gdzie urodzona w Grudziądzu aktorka kradnie dla siebie całe widowisko i rozsadza swoją energią ekran. Brawurowa rola.

Z kolei bohaterka kreowana przez Dagmarę Domińczyk, którą wspaniale jest oglądać grającą w języku polskim, pozornie stanowi tło wszystkich wydarzeń. Przygląda się, analizuje i... wewnętrznie eksploduje, bo powrót po wielu latach do Polski dla jej bohaterki to nie tylko szansa na ciekawy materiał do nowego reportażu, ale przede wszystkim konfrontacja z samą sobą. Z niezabliźnioną przeszłością. I teraźniejszością, która po prostu się wydarzyła, a Ada Rosińska nie była na nią gotowa. Swoją drogą, nie wolno pominąć tutaj genialnej Małgorzaty Hajewskiej-Krzysztofik; jej postać potrafi zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie i przez cały film jest doskonałą sparingpartnerką w walce ze swoją córką o pamięć swojego męża.

„Rzeczy niezbędne” wygrywają swoim koncertem niejednoznaczności. Chociaż Kamila Tarabura i Katarzyna Warnke dają wiele znaków, że filmowa Roksana ma rację, to jednak widz sam musi zmierzyć się z tym zagadnieniem. Ta nutka niedopowiedzenia, sprawiająca, że nie wiemy, kto z bohaterów najbardziej manipuluje, jest chyba największym skarbem scenariusza. I właśnie takie emocje w kinie cenię.

7/10
Krzysztof Połaski

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź TeleMagazyn.pl codziennie. Obserwuj TeleMagazyn.pl