"Śnieżny ptak". Wkraczająca w dorosłość Kat szuka zaginionej matki [RECENZJA]

NASZA OCENA: 6/10

Eve była „niegrzeczną dziewczynką”, szkolną pięknością, która mogła mieć każdego. Wyszła jednak za Brocka, przeciętniaka z jej prowincjonalnego miasteczka. Szybko straciła zainteresowanie mężem, zaczęła go unikać, a on stawał się coraz bardziej zagubiony. Urodziła im się córka, Kat. Kiedy dziewczyna miała 17 lat, matka zniknęła bez śladu. Kat próbuje rozwikłać zagadkę (podejrzewa się ucieczkę z kochankiem lub zabójstwo), jednocześnie spotykając się ze swym chłopakiem Philem i romansując z detektywem prowadzącym sprawę matki. Pewnego dnia, po 3 latach od zaginięcia, na jaw zaczną wychodzić przerażające fakty…

Film znany jest także w Polsce pod tytułem „Biały ptak w zamieci” (tak można przetłumaczyć dosłownie angielski tytuł książki Laury Kasischke, na podstawie której napisano scenariusz). Wyreżyserował go jeden z czołowych twórców niezależnego nurtu kina amerykańskiego, Gregg Araki („Doom Generation – Stracone pokolenie”, „Donikąd”, „Zły dotyk”). To nietypowy film o wchodzeniu w dorosłość. Nietypowy, gdyż utrzymany w klimacie „Miasteczka Twin Peaks” (jako nawiązanie na ekranie pojawi się zresztą Sheryl Lee, znana z obrazu Lyncha) – oglądamy amerykańską, sielską na pozór prowincję, na której czają się demony: niezaspokojone żądze, ukrywane zboczenia, trupy w szafach (niedosłownie, ale blisko). „Śnieżny ptak” to przy okazji opowieść o niespełnionym życiu. Eve mogła, dzięki urodzie i przebojowości, osiągnąć wiele, utknęła w marazmie i nijakości, tracąc chęć do życia, na dodatek jak w lustrze przegląda się w dorastającej córce, z każdą chwilą coraz bardziej podobnej do niej sprzed lat. Akcja filmu rozgrywa się na dwóch planach czasowych, współcześnie (1991 rok) i w czasie przeszłym (1988), pojawiającym się w formie licznych retrospekcji. Dzięki temu świetnie widać zmiany i drogę, jaką przeszła ekranowa Kat, świetnie grana przez Shailene Woodley. Film dość specyficzny, nieco zawiły i wymagający skupienia.

Beata Cielecka