"Wróg". W poszukiwaniu sobowtóra [RECENZJA]

NASZA OCENA: 6/10

Adam wiedzie wyjątkowo nudne życie: w pracy klepie wyuczone formułki, z dziewczyną łączy go bardziej seks niż uczucie, codziennie powtarza te same czynności, każdy jego dzień wydaje się identyczny, jak poprzedni. Pewnego dnia, oglądając polecony przez znajomego film, Adam ze zdumieniem widzi na ekranie… swoją twarz! Trzecioplanowy aktor grający w filmie jest jego lustrzanym odbiciem. Adam rozpoczyna poszukiwania owego artysty i w końcu go odnajduje – Anthony, poza fizycznym podobieństwem, jest jednak zupełną przeciwnością Adama, wiedzie burzliwy żywot, realizuje swe marzenia.

Ekranizacja „Podwojenia” Jose Saramago wyreżyserowana przez kanadyjskiego twórcę Denisa Villeneuve’a, autora nominowanego do Oscara „Pogorzeliska”. Dziwny to film, trudny w odbiorze, w centrum którego znajduje się problem zachowania i utraty tożsamości – główny bohater ma problemy z własną tożsamością, męczą go nieco abstrakcyjne lęki związane z jej utratą (naczytał się za dużo biedak o mechanizmach totalitaryzmu, o nim bowiem wykłada na uczelni…), zaś Anthony jest ich urzeczywistnieniem. Czy realnym, czy może tylko wymyślonym, pojawiającym się w głowie Adama? Tego do końca się nie dowiemy, klimat filmu jest bowiem oniryczny, a sama fabuła nieco zapętlona. Sobowtór jest dokładnie tym, kim chciałby być Adam, wiedzie ciekawsze życie, jest przebojowy, pewny siebie – z dużym prawdopodobieństwem może być idealnym Adamem w umyśle Adama lub drugą stroną jego schizofrenicznej osobowości (to drugie mogą sugerować wizje głównego bohatera i dziwny sposób kadrowania). Jak można się domyślać, z czasem Anthony i Adam zaczną się zamieniać rolami, ingerować w swe życie, a obyczaj o nudnym akademickim belfrze podryfuje w stronę psychologicznego thrillera. Forma wizualna i interpretacja „Podwojenia” w wersji Villeneuve’a wydają się nieco wydumane, ale wiele ratuje odtwórca głównych ról, Jake Gyllenhaal, dzięki któremu „Wróg” nie jest do końca ambitną artystyczną porażką.

Beata Cielecka