"Jackie i Ryan". Muzyka, która leczy dusze [RECENZJA]

Ryan wędruje po USA grając gdzie popadnie i marząc o zrobieniu kariery muzycznej. Jak na razie żadne studio nie jest jednak zainteresowane jego folkowymi brzmieniami… Jackie kiedyś robiła karierę muzyczną, obecnie jednak poświeciła się walce o prawa do opieki nad córeczką Lią. Przypadek połączy losy tej dwójki: Ryan będzie świadkiem niegroźnego wypadku Jackie, potem zacznie samotnej kobiecie pomagać, coraz głębiej wchodząc w jej życie rodzinne. Ona nauczy go coś niecoś o muzyce, on będzie dla niej oparciem, gdy na horyzoncie pojawi się były mąż Jackie.

Niskobudżetowy melodramat w reżyserii Ami Canaan Mann (to córka Michaela Manna), który zadebiutował na MFF w Wenecji, potem błyskawicznie przemknął przez kilka pomniejszych festiwali i amerykańskie kina, by zdobyć popularność w systemie video-on-demaind. Bo też choć może nie jest to dzieło przeznaczone na duże ekrany, to ma swój niezaprzeczalny urok i kilka walorów. „Jackie i Ryan” jest ciepłym filmem o pokręconych losach ludzi odrobinkę poturbowanych przez życie, o rodzącym się uczuciu, walce o dziecko, trudnych relacjach z byłym partnerem i matką, wreszcie jest to film o sile muzyki, która może być chociażby w części „lekiem na całe zło” (ścieżka dźwiękowa zyskała niemałą popularność). Sympatyczni bohaterowie – tytułowe role zagrali Ben Barnes i Katherine Heigl – ciekawe scenki z życia wędrownych muzyków (przypominające nieco scenki z życia amerykańskich hobo, czyli sezonowych robotników lub też bezdomnych podróżujących swego czasu pociągami towarowymi), staroświecki styl narracji, pasujący akurat do tegoż materiału to kolejne plusy po stronie dzieła Mann. Po stronie minusów pojawi się z kolei z pewnością nadmierna, czasem wyraźnie przesłodzona romantyczność, brak kinowego rozmachu i oddechu, wreszcie przewidywalność rozwoju co ważniejszych wątków. Mimo wszystko to sympatyczna, lekkostrawna opowieść, która zadowoli fanów gatunku.

Beata Cielecka

"Jackie i Ryan" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!