Jak powstał festiwal w Opolu? Tu rodziły się gwiazdy, a publiczność płakała, słuchając Kory czy Jana Pietrzaka. To warto wiedzieć o KFPP

KFPP powstał z inicjatywy dwóch dziennikarzy, Jerzego Grygolunasa oraz Mateusza Święcickiego, którzy pracowali w Programie III Polskiego Radia. Pragnęli oni powiewu nowości w dość skostniałym repertuarze radiowym i marzyli o promocji młodych twórców. Szybko się okazało, że ich marzenia podziela Karol Musioł, ówczesny burmistrz Opola. Twórcy KFPP chcieli ponadto, by nowe utwory od razu były konfrontowane z publicznością, a ten schemat najlepiej sprawdza się podczas koncertów na żywo. Co ciekawe, formuła festiwalu wydawała się tak innowacyjna, że początkowo uznano ten pomysł za żart!

Jak już wspomnieliśmy, jednym z twórców festiwalu był burmistrz Opola, dlaczego jednak dziennikarze radiowi wyruszyli z pomysłem właśnie do niego? Jerzy Grygolunas był wielkim miłośnikiem Opola. Samo miasto leżało na terenach należących do Ziem Odzyskanych i kojarzyło się z nową epoką w historii Polski. Uznano, że to idealne miejsce dla nowatorskiego festiwalu.

Pierwszy KFPP odbył się w dniach 19-23 czerwca 1963 roku. Odbyło się wówczas 15 koncertów, w których wystąpiło ponad stu wykonawców. Nagrodzono 37 utworów. Jednym z dziennikarzy i krytyków muzycznych, obecnych na festiwalu, był wówczas Jerzy Waldorff. To właśnie z jego ust padły słowa, które potwierdziły, że pomysł na KFPP był strzałem w dziesiątkę:

Muszę powiedzieć jako muzyk i jako krytyk, że dawno nie miałem do czynienia z audytorium, które by reagowało na muzykę tak trafnie, tak celnie, z takim smakiem i jednocześnie z taką kulturą, jak Opole. (...). Każde miasto ma jakiś swój tytuł, który zazwyczaj dodaje się do nazwy, żeby je scharakteryzować. Chciałbym, żeby Opole miało tytuł: Opole – stolica piosenki polskiej.

Główna nagroda na pierwszym KFPP została przyznana utworowi „Okularnicy". Choć dziś kojarzymy go raczej ze Sławą Przybylską, w 1963 roku na festiwalu zaśpiewała go Kazimiera Utrata. Nagrodzeni zostali twórcy: Jarosław Abramow i Agnieszka Osiecka. Pozornie niewinna piosenka o okularnikach miała podtekst polityczny. Nie uszło to uwagi prężnie działającej w PRL cenzurze. Agnieszce Osieckiej kazano nawet zmienić słowa. Początkowo brzmiały one: „Potem żyją na wsi w mieście, za te polskie tysiąc dwieście”. Cenzura kazała podnieść autorce przychód rzeczonej pary do dwóch tysięcy złotych. Sama Osiecka otrzymała w Opolu za wygraną cztery tysiące złotych, co było wówczas ogromną kwotą.

Oczywiście nie był to jedyny raz, kiedy cenzura miała uwagi do utworów granych w Opolu. W końcu polscy artyści byli mistrzami w przemycaniu podtekstów politycznych.

Przez lata opolska scena stała się miejscem wielu wokalnych i artystycznych odkryć. Obserwowaliśmy na niej narodziny wielu gwiazd. Kto debiutował w Opolu? To właśnie w trakcie pierwszej edycji festiwalu, w 1963 roku odkryto Ewę Demarczyk. Młodziutka, bo 22-letnia wówczas piosenkarka brawurowo wykonała kultową już dzisiaj „Karuzelę z Madonnami". W Opolu rozbłysły gwiazdy takich wykonawców, jak Karin Stanek, Czesław Niemen, Maryla Rodowicz czy Edyta Geppert.

Opolska scena była nie tylko świadkiem muzycznych odkryć, ale również ważnych momentów historycznych. To tutaj Kora odśpiewała w 1980 roku „Boskie Buenos", będące wyrazem tęsknoty za innym światem. W 1981 roku „Żeby Polska była Polską" Jana Pietrzaka stało się hymnem rozkwitającego ruchu solidarnościowego. W 1983 roku Izabela Trojanowska trafiła na listę osób "niepożądanych w PRL" za wykonanie w Opolu „Pieśni o cegle". Z kolei „Wypijmy za błędy" Ryszarda Rynkowskiego zostało uznane w 1989 roku za komentarz po pierwszych wolnych wyborach.

Dziś młodzi, polscy artyści mają zdecydowanie szersze pole do promocji swojej twórczości niż opolska scena. Nie zmienia to jednak faktu, że chętnie i tłumnie przybywają na festiwal, gdzie wciąż czeka na nich wspaniała publiczność. A to w końcu dla niej grają i śpiewają.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź TeleMagazyn.pl codziennie. Obserwuj TeleMagazyn.pl