"Serce nie sługa" [RECENZJA]. Nuda, sztampa, bylejakość i bieganie z Ewą Chodakowską

Filip Zylber, który na początku 2017 roku zaprezentował kiepski film „Po prostu przyjaźń”, powraca z nowym obrazem, chociaż na dobrą sprawę dokonuje jedynie recyklingu pomysłów oraz rozwiązań zastosowanych przy poprzedniej produkcji. Zmieniła się jedynie scenografia, większość aktorów oraz stacja telewizyjna, która sprawuje pieczę nad projektem – wcześniej był TVN, teraz jest Polsat.

„Serce nie sługa” zapowiadano jako opowieść o współczesnych 30-latkach, ich problemach oraz troskach. I tak na ekranie oglądamy przygody Filipa, amanta o twarzy Pawła Domagały, który poza uprawianiem seksu z kolejnymi naiwnymi dziewczynami, zajmuje się pisaniem teksów piosenek. Jego najlepszą przyjaciółką jest Daria (Roma Gąsiorowska); miła i spokojna dziewczyna, która do tej pory nie znalazła tego jednego, jedynego. Oczywiście Filip i Daria kiedyś sobie obiecali, że jak do „trzydziestki” będą sami, to wezmą ślub i spłodzą potomka. Cóż, obietnic należy dotrzymywać.

Filip Zylber kompletnie nie radzi sobie z tą opowieścią, a chaotyczny scenariusz Karoliny Szymczyk-Majchrzak mu nie pomaga. Twórca nie wie, czy chce opowiadać o poważnym problemie w tonie komediowym, czy postawić na dramat, dlatego wychodzi mu nijaka, nieśmieszna i śmiertelnie nudna produkcja. 90 minut bezpowrotnie straconych z życia.

Co nie wyszło w „Serce nie sługa”? Statystycznie... prawie wszystko. Mamy tutaj przewidywalny scenariusz, paradę suchych żartów (gagi z Magdaleną Różczką takie zabawne, ubaw po pachy, wskoczyła do fontanny, OHOHO), po raz kolejny dokładnie takiego samego Pawła Domagałę oraz szereg postaci, które kompletnie nic nie wnoszą do fabuły. Już mogę machnąć ręką, że bohater kreowany przez Borysa Szyca nie ma żadnego uzasadnienia fabularnego, ale tego, że w pewnym momencie film zmienia się w ulotkę promocyjną osoby Ewy Chodakowskiej czy Mesajah, darować już nie mogę. Swoją drogą: zdelegalizujmy polskie reggae.

„Serce nie sługa” chciałoby być filmem o stawaniu się rodzicem, ale finalnie staje się konserwatywną agitką. Oczywiście reżyser i autorka scenariusza mają do tego prawo, lecz trudno mi ich wizję świata traktować inaczej aniżeli uwłaczającą inteligencji widzów. Już niektórzy słusznie zauważyli, że akcja „Serce nie sługa” osadzona jest w świecie, gdzie adopcja nie istnieje. Za to otrzymaliśmy obraz rzeczywistości, w którym za macierzyństwo płaci się najwyższą cenę, dzieci płodzi się jedynie po ślubie (o dziwo cywilnym), a do tego przecież (prawie) każda kobieta chce być matką, bo wówczas jej życie nabiera sensu. Naprawdę? Męski szowinizm wręcz wylewa się z ekranu.

Widać, że „Serce nie sługa” próbowano ratować na stole montażowym. Kilka zrealizowanych przez filmowców scen ostatecznie nie znalazło się w filmie, przez co mamy kilka fabularnych luk, gdzie sami musimy podpowiedzieć sobie niektóre wydarzenia oraz sytuacje.

„Serce nie sługa” miało śmieszyć, wzruszać i wprawiać w dobry nastrój. Miało... A tak mamy do czynienia z nudnym filmem o niczym, bo nazwanie tego tytułu produkcją o macierzyństwie byłoby nadużyciem. Nuda, sztampa, bylejakość i bieganie z Ewą Chodakowską.

Krzysztof Połaski

[email protected]

Recenzja została pierwotnie opublikowana 6 października 2018 roku.