"Taxi". Kierowca-rajdowiec na usługach policji [RECENZJA]

NASZA OCENA: 8/10

Daniel zaczynał jako rozwoziciel pizzy, ale zawsze marzył o pracy taksówkarza. Swojego Peugeota 406 podrasował tak w końcu tak, że osiąga 300 km/h, zaczął wozić klientów. Szczególnie takich, którym się wyjątkowo spieszy i którzy za dotarcie do celu na czas skłonni są wydać niemałe sumki (ryzykując jednak zawał i zwrócenie obiadu…). Policja nie raz chciała go złapać, ale bezskutecznie. Do momentu, gdy Daniel złamał prawo wioząc Emiliena, fajtłapowatego policjanta z miejskiej komendy. Chcąc otrzymać z powrotem prawo jazdy (a przy okazji kasację setek mandatów) Daniel będzie musiał pomóc Emilienowi rozpracować gang Mercedes, grupę niemieckich rabusiów banków poruszających się czerwonymi mercedesami.

Bardzo dobry film o bardzo szybkim taksówkarzu. To już pozycja niemal kultowa, komedia sensacyjna, która doczekała się trzech kolejnych sequeli, a także wersji amerykańskiej (nie tylko filmu kinowego, ale i serialu telewizyjnego „Taxi Brooklyn”) i bollywoodzkiej (i to nawet dwóch części – mowa o filmach „Dhoom” i „Dhoom 2”). Pierwsza z części jednej z najbardziej dochodowych serii w historii francuskiego kina, której scenariusz ugruntował pozycję Luca Bessona jako twórcy dzieł niezbyt wyrafinowanych, ale bezbłędnie trafiających w gusta widza. Pisząc „Taxi” trafił idealnie: dialogi skrzą się dowcipem, sytuacje zaskakują (gang pomagają rozpracować rozwoziciele pizzy), także nieprawdopodobieństwem (patrz: kilkunastometrowy skok, a może lot, mercedesów), a bohaterowie są na swój specyficzny sposób sympatyczni (bo nikt chyba nie powie, że komisarz Gibert jest sympatycznym typem w klasycznym tego słowa znaczeniu, a jednak nie lubić go nie sposób…). Niby film nakręcony po amerykańsku, ale jednak z urokiem typowym dla francuskich komedii – ogląda się to wciąż znakomicie, choć od premiery minęło już 18 lat!

Beata Cielecka