"Victoria" [RECENZJA]. Mieć czy być? Do końca nie ma łatwych odpowiedzi. Oceniamy spektakl Teatru Telewizji!

George (Jan Frycz) i Victoria (Maria Pakulnis) to stare, dobre małżeństwo. Już sami nawet nie pamiętają, ile lat wspólnie przeżyli, idąc przez życie ramię w ramię. Doczekali się pięknej oraz zdolnej córki (Michalina Łabacz) i wszystko wskazuje na to, że naprawdę są szczęśliwi. Tak jest do czasu, gdy próg ich domu przekroczy seksowna dziennikarka Claudia (Olga Bołądź), która pod pozorem wywiadu z Georgem rozpocznie niebezpieczną grę, w której finalnie nikt nie wygra. A może wszyscy wygrają?

Spektakl Ewy Pytki oparty jest na tekście Joanny Murray-Smith i wydaje mi się, że trzeba by było się natrudzić, aby tę podstawę literacką popsuć. To jest zwyczajnie dobry, wielowymiarowy tekst, z różnych perspektyw patrzący na relacje damsko-męskie. To tylko pozornie jest prosta opowieść o mężczyźnie, który czuje się coraz starszy i mniej potrzebny, więc daje się uwieść młodej i atrakcyjnej kobiecie. To raczej historia powolnego oddalania się oraz zanikania komunikacji.

Ewa Pytka w „Victorii” potrafi te niuanse wyłapać oraz odpowiednio zaakcentować. Na dobrą sprawę męski bohater spektaklu, tutaj doskonale kreowany przez Jana Frycza, jest marionetką w rękach kobiet, chociaż wydaje mu się, że jest wprost przeciwnie. Nie, nie jest zdobywcą, a jedynie pucharem i to przechodnim, a gdy się o tym zorientuje, będzie już za późno na jakiekolwiek działanie. Za ignorancję płaci się najwyższą cenę.

„Victoria” to hymn ku kobiecości, tej często stłumionej oraz ukrywanej. Łatwo byłoby kategoryzować i wskazywać, że kobiety mają wyłącznie jeden wybór w życiu: kariera lub rodzina. W końcu jedno nie musi wykluczać drugiego, a chęć samorealizacji nigdy nie powinna być mordowana przez partnera, który na dobrą sprawę nie potrzebuje partnerki, a jedynie asystentki, która nie ma prawa być lepsza bądź mu równa.

Spektakl Ewy Pytki opowiada nam o równości. Autorka na warsztat bierze dwie kompletnie inne kobiety: pierwsza jest wierna swoim dawnym ideałom oraz murem stoi za mężem, uznając jego sukcesy także za swoje. Ale czy słusznie? Może nie powinna poświęcać samej siebie, swojej pasji, dorobku oraz zainteresowań? Druga z kobiet to chodząca reklama zupełnie innej postawy: jest świadoma swoich ograniczeń, ale też zalet, szczególnie ciała, za pomocą którego może kusić i osiągać uprawione cele. W jej wizji życia wszystkie chwyty są dozwolone. Nie można zapomnieć też o tej trzeciej, córce pod postacią Michaliny Łabacz, która szczególnie w scenie rozmowy z Janem Fryczem pokazuje, kto ma siłę oraz jak bardzo została dotknięta. Po raz kolejny kobieta rozdawała karty, a mężczyzna okazał się słaby.

Całość jest świetnie obsadzona. Jan Frycz to sprawdzona marka, jednak najciekawsze bohaterki tworzą Maria Pakulnis oraz Olga Bołądź. Widać, że między nimi aż kipi, iskrzy, chce eksplodować. Ciekawy jest sposób realizacji; z jednej strony spokojny, wręcz konserwatywny, ale jest kilka momentów, które potrafią wstrząsnąć tym wszystkim, jak chociażby upadająca ściana w kluczowej chwili i zmiana sposobu oświetlenia. Tej dość ascetycznej scenografii, szczególnie w fenomenalnej scenie konfrontacji z bohaterką Michaliny Łabacz, nie sposób odmówić uroku, poza tym stwarza ona wrażenie klatki, w jakiej zamknięci zostali bohaterowie dramatu.

„Victoria” to pokaz prawdziwego kunsztu aktorskiego, dobrej reżyserii i jeszcze lepszego tekstu. Te składniki dają nam udany spektakl Teatru Telewizji, do którego z przyjemnością będzie się wracać. Mieć czy być? I to jest najlepsze, że do końca „Victoria” nie daje nam łatwych odpowiedzi.

Krzysztof Połaski

[email protected]

Recenzja została pierwotnie opublikowana 12 marca 2018 roku.