"Ciemniejsza strona Greya". Christian Grey uczy używania kulek waginalnych, czyli zamach na portfele widzów [RECENZJA]

Christian Grey powrócił, inaczej być nie mogło. Mężczyzna, który teraz dodatkowo walczy z trudną przeszłością, postanowił posypać głowę popiołem i kaja się przed wybranką swojego serca, Anastasią. Kobieta w poprzedniej części przeraziła się zamiłowaniem młodego Greya do sadyzmu i uznała, że nie może być jego uległą. Ale miłość nie wybiera, skuszona bukietem białych róż (zapewne symbolizujących czystość intencji Christiana) postanowiła dać młodemu milionerowi jeszcze jedną szansę, oczywiście pod warunkiem, że mężczyzna się zmieni i zrozumie, że Anastasia nigdy nie będzie jego własnością, wykonującą każdy jego rozkaz. Cóż, charakter tej znajomości zaczął się zmieniać, a sam Grey nie wydaje się smutny z powodu, że powoli to on staje się uległym niewolnikiem swojej pani. W końcu nic bardziej nie pobudza silnego mężczyzny niż jeszcze silniejsza kobieta.

Właściwie „Ciemniejsza strona Greya” nie posiada scenariusza. Obserwując ekranowe perypetie naszych zakochanych milusińskich można odnieść wrażenie, że jedynie był jakiś zarys skryptu, ale nie miał większego znaczenia dla efektu finalnego. W zasadzie cała akcja zawiązuje się i rozwiązuje już na samym początku, w pierwszych minutach filmu, gdy Anastasia decyduje się wrócić do swojego pokiereszowanego psychicznie kochanka. Co prawda po drodze pojawiają się pewne utrudnienia pod postacią dwóch byłych Greya (w roli kobiety, która nauczyła go seksu – nabotoksowana Kim Basinger) czy szefa, który dość otwarcie zaleca się do panny Steele, a zamiast awansu chętniej dałby jej orgazm. Tyle tylko, że ci bohaterowie stanowią mało zauważalne tło, a ich wątki niemal błyskawicznie zostają ucięte, chociaż minimum jeden ze schwarzcharakterów powróci w trzeciej części, co otwarcie pokazuje zakończenie.

Zresztą trzeba wprost powiedzieć, że „Ciemniejsza strona Greya” jest filmem o niczym, to zwykły skok na kasę widzów, gdyż rozpisana na 115 minut fabuła stanowi jedynie wstęp do części trzeciej pt. „Nowe oblicze Greya”, której zapowiedź pojawia się już po napisach i informuje, że jej premiera odbędzie się w Walentynki 2018 roku. To po prostu zaśmianie się widzom prosto w twarz i powiedzenie „nara, frajerzy!”.

O ile jednak brak fabuły i traktowanie filmu jako wielkiej reklamy (ach, ten dyskretny product placement już od początkowych scen) w tym przypadku można byłoby nawet wybaczyć, to już grzeczniutkie sceny seksu bolą najbardziej. Seks w „Ciemniejszej stronie Greya” jest pokazywany dość konserwatywnie, bo co z tego, że obserwujemy jak para głównych bohaterów bawi się rozpórką na nogi czy kajdankami, skoro jest to filmowane w sposób wstydliwy, tak, aby pokazać jak najmniej? I nie, twórcom nie chodziło o pobudzenie wyobraźni widzów, tylko te sekwencje są zwyczajnie nieudane, jakby były realizowane na siłę. Jamie Dornan nawet nie zdejmuje spodni w scenach erotycznych (robi jeden wyjątek), a wszystko za niego musi nadrabiać Dakota Johnson, którą reżyser rozbiera znacznie chętniej. Cóż, James Foley mógłby uczyć się od Marii Sadowskiej, jak pokazywać seks na ekranie, bo „Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej” jest znacznie pikantniejsza.

I w tym momencie rodzi się problem, bo „Ciemniejsza strona Greya” nie sprawdza się ani jako romans, ani jako melodramat, ani tym bardziej jako erotyk. Bądźmy poważni. Chociaż gdyby sklasyfikować całość jako komedię bądź pastisz, to wówczas seans może dostarczyć pewnej dozy rozrywki, gdyż na niektórych scenach trudno nie wybuchnąć śmiechem. Pamiętajmy, że twórcy serwują nam przerysowany świat, gdzie główny bohater opływa w bogactwo i luksusy o jakich inni – w tym widzowie – mogą pomarzyć.

Ekranowy Grey to ktoś w rodzaju nieśmiertelnego półboga, będącego pragnieniem wielu kobiet, który nagle przeżywa przemianę duchową i chce stać się porządnym mężczyzną, chcącym spędzić życie u boku ukochanej kobiety. I właśnie dlatego, za każdym razem, gdy Jamie Dornan z poważną miną wygłasza swoje kwestie, nie sposób się nie zaśmiać, bo wiarygodności w tym zero. Dużo lepiej gra z konwencją wyszła Dakocie Johnson. Urodzona w 1989 roku aktorka bawi się swoją rolą i widać, że gdy tylko jej postać może sobie na więcej pozwolić, to Johnson ma z tego ogromną frajdę.

„Ciemniejsza strona Greya” to wyłącznie zamach na portfele widzów, którzy chcą w kinie zobaczyć miłosno-erotyczną opowieść. No to się, drodzy państwo, mocno przeliczycie, gdyż film Jamesa Foleya to przeciętna, miejscami bardzo nudna i grzeczna opowieść o niczym. Ot, jest chłopak, jest dziewczyna, on lubi dać jej mocniejszego klapsa w łóżku, a jej się to zaczyna podobać. Nic więcej, acz całość jest naprawdę ładnie sfilmowana, chociaż ta wszechobecna sterylność może na dłuższą metę irytować. Podobnie jak głos Zayna Malika, śpiewającego wraz z Taylor Swift piosenkę będącą motywem przewodnim filmu.

Krzysztof Połaski

[email protected]

Reżyseria: James Foley

Scenariusz: Niall Leonard

Na podstawie powieści E.L. James