NASZA OCENA: 6/10
Lemuel Guliwer jest szarym pracownikiem jednej z nowojorskich gazet, który dnie spędza za biurkiem i nudzi się w pracy jak mops. Opowiadając niesamowite historie o swych wymyślonych podróżach, Guliwer przekonuje szefową działu turystycznego do wysłania go na Bermudy, by mógł zdobyć materiały potrzebne do reportażu o tajemnicach Trójkąta Bermudzkiego. Kobieta zgadza się i Guliwer rusza łodzią ku karaibskim wyspom, niestety łódź wpada w oko cyklonu. Po przebudzeniu na plaży Guliwer ze zdumieniem odkrywa, że… otaczają go miniaturowe ludziki!
„Podróże Guliwera” to uwspółcześniona ekranizacja powieści (a raczej jej części, główną rolę grają bowiem w filmie Liliputy) Jonathana Swifta. Dodajmy, że ekranizacja niezbyt poprawna politycznie, żywiołowa, klimatem jako żywo przypominająca sprośne komedie o próbujących dorosnąć „wiecznych chłopcach”.
Guliwer w interpretacji Jacka Blacka to duże dziecko, które nagle dostało zabawki (a nawet cały miniaturowy świat) i które w końcu ktoś może podziwiać (chociażby za to, że sikając ugasi ogromny pożar, z którym armia Liliputów nie ma szans dać sobie rady…). Przy okazji oczywiście nieco zmądrzeje, pozna świat (będzie musiał nawet wziąć udział w lilipuciej wojnie), nauczy się czegoś o uczuciach, może nieco zmężnieje. O ile powieść Swifta była zjadliwą satyrą na ludzką naturę, o tyle obraz Roba Lettermana jest lekką satyrą na niezbyt rozgarnięte pokolenie współczesnych trzydziestolatków, które marzy o wielkich czynach, ale marzenia realizuje głównie w świecie wirtualnym.
Film mógłby być infantylny i zwyczajnie głupawy, gdyby nie wspomniany Black. Aktor, którego roznosi energia, potrafi tchnąć życie w swą postać i sprawić, że mimo jej licznych niedoskonałości, autentycznie ją polubimy. Dzięki niemu i specom od efektów specjalnych „Podróże Guliwera” stają się znośną i całkiem zabawną komediową opowieścią przygodową z wielką literaturą w tle.
Beata Cielecka
"Podróże Guliwera". Sprawdź datę emisji w telewizji
WRÓĆ DO PROGRAMU TV
